In de verslavings zorg vindt je altijd dramatische voorbeelden van verregaande ouderlijke zorg voor het verslaafde kind. Het hele gezin lijdt onder deze vorm van terreur of is dat te zwaar uitgedrukt? Ik ben zelf jarenlang verslaafd en ben binnen de zorg waar ik zelf heb gezeten tal van verschillende voorbeelden tegen gekomen. Overal is wat voor te zeggen lijkt mij. Persoonlijk ben ik ervan overtuigd dat de ouder het nodig heeft om tot een bepaalde hoogte meegenomen te worden in de ontstaande problemen van het kind. Dit zeg ik omdat je anders het begrip voor je kind gaat missen. Ik zeg wel: niet ten koste van alles! Je kunt je kind heel goed in stand houden met een verre gaande van vooral financiële hulp. Overal is er een juist midden van wat je eigenlijk zelf uit moet vinden, en niet ieder menselijk gestel is even sterk. Er zijn talloze voorbeelden dat de hulp gewoon zwaar over de grens is en waar iedereen er aan onder doorgaat. Daarin tegen heb je ook genoeg voorbeelden dat het kind alleen maar verwijten ontvangt en dat er geen enkele vorm van begrip voor zijn of haar situatie is. Ouders onttrekken zich aan een bepaald proces wat het latere herstel danig in de weg staat. Een kind kiest er misschien bewust of onbewust voor om middelen te gaan gebruiken maar over het algemeen kies het kind niet om verslaafd te worden. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat een ieder die in een situatie als deze zit vooral niet te veel bevooroordeeld moet zijn maar vooral veel wijsheid moet betrachten en duidelijkheid zou moeten geven aan de desbetreffende persoon. Er is geen vaststaande formule die alles op lost. Er zijn wel standpunten die je kan in nemen en richtlijnen waar door je jezelf kunt laten adviseren.
Top
