April 2008.

In het volgende stukje zal ik wat persoonlijke ervaringen en belevenissen beschrijven mbt intramurale verslavingsopvang.
(Kliniek, Zorgboerderij, etc.)

Ik ben op aantal plaatsen in Nederland geweest, meestal voor maar heel even.

Twee tot drie weken hield ik het uit, langer hield ik het niet vol. Alleen mijn laatste opvang is succesvol geweest.

Waarschijnlijk omdat ik gewoon nergens meer heen kon.

Ik had geen huis meer, geen vaste verblijfplaats of onderdak en ik had nauwelijks nog sociale contacten.

Toch ben ik er geen voorstander van om mensen een te lange periode vast te zetten en afhankelijk te houden in een opvang. Des te moeilijker wordt namelijk de maatschappelijke re-integratie. En daar draait het mijn inziens toch om

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Daar stond ik dan, net afgezet (gedumpt) door m'n broer op het terrein van een zorg/verslavingsboerderij. Geweldig!
We spreken mei 2005, ik was op zoek geweest naar een crisisopvang in de regio en doorverwezen naar de Spetse Hoeve in Veelerveen. Een Christelijke opvang, dat was iets nieuws voor me, maar dat maakte me niks uit, ik moest eerst maar eens afkicken, en dan natuurlijk zo snel mogelijk wegwezen. Ik schatte mijn verblijfsduur in op zo,n 3 tot 4 weken, evt wat langer als de afkick tegen zou vallen. Ik had me in elk geval wat voorbereid, ik had wat populair wetenschappelijk materiaal bij me, en een cdtje met wat lekkere stevige muziek AC/DC, Iron Maiden, en wat Guns & Roses, wist ik veel! Ik had m,n afkick wel berekend (niet erg goed trouwens), maar ik had geen rekening gehouden met een totaal ander gedachtegoed.

Daar stond ik dus, de twee tassen en wat kleren op mijn lijf waren m,n hele bezit, ik had de binnenzak vol met pillen (lees medicatie) en natuurlijk zat er ook wat in m,n portemonnee (voor de evt. terugweg, je wist maar nooit...). Verder bestond mijn gebit voornamelijk uit wat verrotte stompjes en had ik een infectie in de lever. Het werd inderdaad wel eens tijd om eens aan mezelf te werken, maar dat had ik toen nog niet door. Onverschilligheid overheerste in mij, zolang je maar niet aan m,n gebruik kwam.

Eerlijk gezegd scheet ik bagger als het om afkicken van methadon ging, dat is NIET aangenaam. Ik had 's ochtends nog even een steuntje in de rug moeten ophalen bij wat bekenden op de reguliere verslavingszorg. Nee dit werden kutweken, en misschien zou de afkick nog wel langer duren. En dan nog al die benzo's die uit het lijf moesten, ter voorbereiding had ik geprobeerd m,n methadon gebruik wat te minderen, maar ja, mijn medicijngebruik was tegelijkertijd gestegen. Een slogan als AFKICKEN IS PAS ECHT KICKEN schiet me nu even door de geest, (De Keet, Poortugal, wie die verzonnen heeft ....) Afkicken is geen pretje! Het is iets noodzakelijks (en met de juiste instelling en wat GOEDE begeleiding kun je op de Hoeve ver komen). Je bent dan nog lang niet verslavingsvrij maar de eerste stap is gezet.

Zoals ik hierboven al aangaf een juiste instelling is belangrijk! Maar wat is de juiste instelling? Ik heb zelf nooit de intentie gehad om zolang op de Spetse Hoeve te verblijven, die had ik trouwens in geen enkele opvang. In dit geval kon ik aanvankelijk gewoon nergens heen dus ik kon ook niet weglopen. Niet leuk maar wel noodzakelijk, nu moest ik me wel instellen op een langer verblijf en me aanpassen aan het leven in een gemeenschap. Het is iets wat mij veel energie kost en ik ben niet de enige die dit zo ervaart. Belangrijk is dat je ten alle tijden eigen doelen hebt om te realiseren.

In een gemeenschap ben je erg gevoelig voor beïnvloeding zeker als je ontwaakt vanuit een langdurige verslaving die in veel gevallen veel prikkels voor je heeft weggenomen. Je moet weer nuchter leren om te gaan met al deze prikkels en dat heeft tijd nodig, het brein moet zich weer aanpassen en herstellen. Velen ervaren in deze periode ook een gevoel van zwaar verlies. Na jarenlang achter je middelen aangehold te hebben is je zelfbewustzijn vrijwel nihil en ook je zelfvertrouwen is behoorlijk aangetast(ik heb het over het innerlijke en niet over gedrag).

Doordat je in een gemeenschap leeft waarin altijd een vorm van hiërarchie is kun je weer veel vertrouwen terugwinnen. Gewoon door te groeien in een groep. Hierbij is hulp wel noodzakelijk zodat je tijdens dit proces geen (psychische) schade opdoet. Het gaat in sommige gevallen nogal gepaard met emotionele excessen. Bv. langdurige boosheid, euforie of rouw, en volgens mij kan het niet anders dan dat als iemand zijn gebruikersverleden aan het verwerken is hij of zij vroeg of laat gevoelens van depressiviteit ervaart. Ik denk dat dit  nog wel eens onderschat wordt. Mijn advies is om een therapeut op een groep te hebben die inzicht heeft in deze processen. Cliënten  kunnen zich bv ook verliezen in het groepsgevoel, het groepsgebeuren is dan belangrijker dan de eigen individuele belangen, er komt echter een moment dat je de groep weer moet verlaten, en dan??

Wees sociaal maar werk dus niet teveel aan de groep, werk voornamelijk aan jezelf, allereerst bv aan je gezondheid,  zowel lichamelijk als psychisch. Of leer bv nieuwe vaardigheden aan die je kunnen helpen als je weer zelfstandig bent. Maar blijf vooral bij jezelf (iets wat zo al moeilijk genoeg is). Even een tip: sport helpt enorm in dit proces met name wat individuele duursport en fitness. Leer doelen te stellen en plen op lange termijn.

Zoek begeleiding die jouw past, daarmee bedoel ik zoek iemand die samen met je dit herstelproces kan doorlopen en advies kan geven. Niet een begeleider die het je makkelijk maakt. Begeleiders en cliënten is net zoiets als potjes en deksels, ze passen niet altijd bij mekaar. Zoek de beste persoonlijke begeleiding en wees niet te gauw tevreden, het gaat namelijk om jouw leven! Vergeet bovendien nooit dat begeleiders ook maar mensen zijn. Je zult zelf aan de slag moeten om je doelen te realiseren. Essentieel is wel dat je goede ondersteuning vraagt en krijgt bij het behalen van die eigen doelen. Wees hierin assertief.

In een groep is gevoelsoverdracht ook schering en inslag, wees dus op je hoede! Negatieve gevoelens in een groep, zelfs al zijn ze terecht belemmeren een genezing behoorlijk. Het kan bv gebeuren dat je een langdurige vorm van boosheid ervaart. Ontkomen kun je aan zulke processen niet, probeer dus te herkennen welk gevoel echt van jou is en welke zijn ontstaan door beinvloeding van anderen. Uit je(eigen) gevoelens!

Ook positieve beinvloeding vind plaats, het opgenomen voelen in een gemeenschap kan er toe leiden dat iemand een uitbundig gevoel van euforisme ervaart. In eerste instantie werkt dit heel genezend zou ik zeggen, maar het is ook niet aan te raden te lang in deze toestand te blijven rondlopen, het maakt afhankelijk. Belangrijk is dat je weet wat je overkomt zodat je het kunt plaatsen.
Kan iemand dat niet dan blijft ie bv hunkeren naar het gevoel van euforisme die door een gemeenschap teweeg kunnen worden gebracht. Maar normaal gesproken ebt dit gevoel na verloop van tijd wel weg. Zo geweldig is het leven in een hechte gemeenschap nou ook weer niet. Er spelen namelijk altijd eigenbelangen mee (en niet alleeen van de clienten).

Het lijkt me dus heel behulpzaam om uitleg te vragen aan een deskundige over de emotionele processen die je ondergaat. Je zult het misschien niet direct begrijpen maar je weet dan achteraf beter wat je overkomen is en kun je het een plaats geven.

Voor mij was de Spetse Hoeve aanvankelijk een hele opgave, veel mensen, veel onrust en veel spanningen, je bent onderdeel van een programma en zodoende moet je je behoorlijk aanpassen. Op zichzelf is er niets verkeerd aan dat je je moet/kunt aanpassen, maar overdaad schaad. Daarnaast hebben ook de constante verbouwingen behoorlijk wat invloed op mij gehad waardoor ik uiteindelijk veel over mezelf leerde, bv dat ik behoorlijk gevoelig ben voor een bepaalde onoverzichtelijke/ oncontroleerbare overdaad aan geluid en beweging. Als ik de kans kreeg maakte ik dan ook dat ik wegkwam uit die drukte.

Wat ik bv ook geleerd heb is dat structuur goed voor me is, het is wel ff hoe je het interpreteert.  Bv deadlines mbt tijd is niks voor mij, dan ben ik constant in gedachten bezig met een tijdstip, ik slaap slecht en ben prikkelbaar, een deadline mbt een prestatie ligt me veel beter, dan kan ik aan de slag, ongeacht het moment van de dag, ik kan dan zelfstandig vooruit denken en werken. Als je dan genoeg invulling hebt krijg je vanzelf structuur.

Op De Hoeve wordt veel tijd besteed aan zingeving zoals men dit noemt, bijbelstudie dus. Wat ik mij afvraag is of dat men wel beseft dat niet ieder individu geschikt is om als gelovige door het leven te gaan. Voor mij werkt het niet, Dat heeft niet alleen te maken met mijn vorming maar ook met mijn karakterkenmerken.

Natuurlijk geld dit voor meer mensen, bijvoorbeeld: Mensen met het syndroom van Asperger hebben het moeilijk met de zingeving van hun leven, en religies zijn vaak moeilijk vanwege de grotere neiging naar het wetenschappelijke en de vaak rationele ingesteldheid van de persoon met een Aspergersyndroom. Meestal zijn ze dan ook beelddenker. (Bron: Wikipedia) Ik kan me hier deels wel in terug herkennen. Kijk voor mij zit geloven niet logisch in elkaar. Het is mij gewoonweg te onwerkelijk.

Ik vind trouwens dat een zorgverlener rekening mee dient te houden met de verscheidenheid aan karakters die een opvang aandoen. Als je als zorgverlener alleen met je eigen identiteit bezig bent zul je in Nederland echt geen succes hebben als verslavingszorg.  Maar ja hoe krijg je dit aan het verstand bij Teen Challenge Nederland?
Ik heb nou niet bepaald de indruk gekregen dat het bestuur hoogdravend is in intellectuele capaciteiten.

Het merendeel van de mannen die ik meegemaakt heb in de opvang vond ik niet echt gelovig, maar ze pasten zich wel heel erg aan op dit gebied, schijnbaar leverde dat wat op..veiligheid, gemak, mogelijkheden om een sigaret te kunnen roken, ff een keer kunnen stappen..wie zal het zeggen. En zij die in mijn beleving wel echt gelovig waren droegen het lang niet op die manier uit zoals een deel van de begeleiders dat wel deed.  Desbetreffenden hadden toch een wat prettigere houding in deze, ongedwongener zeg maar.

Denk nu niet dat ik mij niet bezig hou met levensbeschouwing/zingeving. Ik heb er gewoon een heel andere kijk op.
Zoals verwacht mag worden zie ik het leven op aarde als een ontwikkeling. Waar dit naar toe moet leiden..tja daar kan ik wel een hele website aan besteden.

Wat de christelijke wereld wel goed begrijpt is de waarde van de gemeenschap. Ieder mens is (in meer of mindere mate) een sociaal wezen. Ieder mens heeft dus sociale erkenning nodig,  christelijke gemeenschappen geven die veel sneller en zorgvuldiger dan de mensen die ik ken vanuit mijn achtergrond. Die zijn veel competitiever. Als ik bv in een groep verkeer ben ik altijd meer gespannen dan wanneer ik alleen ben, logisch zou je denken maar dat hoeft schijnbaar niet noodzakelijkerwijs zo te zijn. Er schijnen dus mensen te zijn die zich dan helemaal op hun gemak voelen...? Misschien komt het doordat ik mij niet verbonden voel met de identiteit van desbetreffende groep, dat zou kunnen maar volgens mij is het ook iets wat te maken heeft met je vorming.

Een minder punt in deze is dat men op de Spetse Hoeve veelal onderlinge spanningen probeert te verhelpen via rituelen. Zang en gebed, dat helpt misschien voor het moment maar op de lange duur gaat dit tegen werken. Sociaal communicatieve vaardigheden zouden bij mij wat hoger op de agenda staan. Meer groepsgesprekken dus, niet te lang en to the point. Ik vond het op een zeker moment wel vreemd dat het zingen ontspannend werkte. Waar een ander daarin de aanwezigheid van God waarnam, ben ik tot de conclusie gekomen dat die ontspanning voortkwam uit het feit dat een groep gezamenlijk met één doel bezig is. Voeg daaraan toe dat zingen een regelmatige ademhaling bewerkstelligt en dat het homogene geluid dat gecreëerd wordt ook een bepaalde invloed op een mens heeft. Viola ontspanning.

Wat ik heel belangrijk vind is dat je de tijd in een opvang gebruikt om aan je zelfbeeld te werken. Uiterlijk, gebit, glimlach, fysiek gestel, overgewicht, ondergewicht, persoonlijke hygiëne, verzorgde kleding..allemaal zaken die nodig zijn om de maatschappij zelfverzekerd tegemoet te kunnen treden.
Ik vind dat begeleiders hier naar behoren aandacht aan dienen te besteden. Goede kennis van jezelf en hoe je naar jezelf kijkt kan in deze heel behulpzaam zijn. Zo zie ik mezelf als iemand met dusdanige karaktertrekken dat hij kwetsbaar is/was voor bepaalde genotsmiddelen en dat dit geresulteerd heeft in een verslaving met alle gevolgen van dien. Niet meer en niet minder. Wat voor mij ook bevorderlijk werkt is de sterke punten van je karakter gebruiken. Ik ben geen empathisch mens. Ik ben een competitief iemand die moet het hebben van strijdvaardigheid en doorzettingsvermogen. Ik ben wel iemand die goed zorgt voor zijn omgeving. Verder heb ik de eigenschap altijd op zoek te zijn naar oplossingen of combinaties; voor mezelf maar ook voor een ander, iets wat natuurlijk wel eens irriteert. En heb ik vernomen dat ik geleerd heb gebruik te maken van de kunde van het formuleren. Mijn woordenschat is behoorlijk uitgebreid sinds ik op de Hoeve zat. Als je dit soort kenmerken nu van jezelf weet zou je kunnen proberen om het praktisch in te zetten om jezelf maatschappelijk te ontwikkelen.